Zeven waren het er, zeven. Op twee weken tijd en allemaal heel jonge mensen.De jongste was pas zestien. Een meisje, doorzeefd met vijf kogels. Wellicht had ze ook iets te maken met drugs, als gebruikster of als “aviãozinho”, vliegtuigje. Dat zijn kinderen en jongeren die de drugs van de dealers naar de gebruikers brengen.
Soms houden ze opbrengst van de verkoop voor zich omdat ze geld nodig hebben om te overleven. Of omdat ze de naam van de dealer doorgeven.Dan komen ze onvermijdelijk op de zwarte lijst van hen die vermoord moeten worden.Zo werkt het systeem, ongenadig en zonder veel complementen. Gewoon neerknallen dan maar op klaarlichte dag.
Pintadas leeft onder heel zware druk. In elke familie zijn er wel jongeren of volwassenen die drugs gebruiken.Een aantal jongeren is de stad al ontvlucht.Zuster Velzi is ook moeten vertrekken omdat ze jonge drugsgebruikers bijstaat. Ouderen durven niet meer op straat komen. Met de drugs zijn ook de diefstallen toegenomen. Bejaarde mensen zijn de eerste slachtoffers.
Wie het wat beter heeft, plaatst dikke tralies voor deuren en ramen. Dit wekt de illusie van veiligheid. Het helpt nauwelijks. Integendeel, het bevestigt dat daar rijkdommen te vinden zijn. Geld, computers, juwelen, tablets. Pintadaslijkt een stad vol wilde beesten die achter getraliede kooien leven.
Ook in Mundo Novo zijn er overal tralies. Het huis van de burgemeester heeft de aanblik van een verstrekte burcht. Mijn opvolger heeft overal tralies laten plaatsen aan ramen en deuren van het parochiecentrum. Er hangt wel een plaatje “Sejambemvindos”,“Welkom”, maar dit verhoogt slechts de huiver.
De banken zijn nu al meer dan een jaar dicht. De Banco do Nordeste toont nog de sporen van de dynamietstaven die men heeft laten ontploffen. In de Banco do Brasil heeft men wel het puin geruimd en is men aan een herstelling van het gebouw begonnen.Voor kleine verrichtingen kan je al weer binnen.Je kan geen geld afhalen, alleen deponeren.De elektronische kassa’s werken nog niet. Er staan steeds militairen met zware wapens voor de deur. Dat geeft een naar gevoel.Hier kom je beter niet.
Zo is de sfeer op dit moment in veel kleine steden van het binnenland. Alles is erg duur geworden. De benzine is ineens opgeslagen met 40 centavos. Sommige producten zijn verdubbeld in prijs.
Ook de aardappelen, nu 5 real voor een kilo, bijna 1 Real per aardappel. Ik koop nu voorgebakken diepvriesfritten, verpakt door Sadia maar geproduceerd door Claerebout Potatoes, Heirweg 26, Heuvelland, Bélgica.
Die kosten slechts drie Real. Sorry voor de Bahiaanse boeren maar de diepvriesfriet uit Belgie is goedkoper dan de eigen inlandse patatten.En ik nuttig wel graag eens een pak echte Belgische fritten met mayonaise van Hellmans.
In Bélgica denken ze dat we nu volop carnaval vieren. We vieren hier helemaal niets,De gemeentekas laat het niet toe. De sfeer is “morosidade” lusteloosheid.
Wellicht staat Brasil binnenkort weer in rep en roer zoals twee jaar geleden. Overal massale betogingen. Hoe lang nog, Heer? Até quando,Senhor?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten